La, la, la, la life is wonderful

Dígoo así porque teño a canción pegada, pero despois do último post (vivan los anglicismos) de Pedro a frase perde o seu significado un chisco, que non ganamos pa' tortas, eh? A recuperarse pronto, pequeno Peter.

Antes de que naide me tache de narcisista por andar poñendo fotos dunha mesma en plan "me molo", quero salientar que non é máis ca un método para que os que se queixan de que logo non me recoñecen por cambiar tanto de pelo (o pelo é o mesmo, pero tinte por aquí, corte por acolá vai cambiando) estean ao día. Rojo e flequillo son os datos que hai que gardar.

Como se anunciaba, houbo cañas o venres. Pa' non variar, que non é bon. Por haber, houbo cañas tamén o sábado, o luns, o martes... Xa perdo a conta. É que cando me poño a currar nalgo chega unha hora na que non se pode máis e hai que quedar con seres tridimensionais... e as cañas son un clásico irresistible.
Pero houbo máis que cervexa, amigos. Por algún extraño motivo, atopo irresistible minar a miña autoestima con actividades lúdicas nas cales non só non gaño senón que perdo estrepitosamente. Sempre. Sen excepción.

A alguén se lle ocorreu ir aos bolos o sábado. A idea boa é, eu apoieina e, como xogara máis veces, incluso alberguei algunha [inútil] esperanza de non facelo mal de todo. Vale que desta vez non se me foi a bola pa' atrás (é verídico), pero tampouco tiraba eu moitos bolos. E os outros veña dar consellos e facer strikes. Que si máis forza, que si máis non sei como... Todo inútil, faltáballes rirse de min ata aos bolos.
O que non acabo de entender é como non me afaigo a perder... Debería estar máis que acostumbrada e deixar de apostar unha caña ou dúas, porque dos dardos xa debo deber como catro, e outras dúas do ping-pong (pero ahí estábamos igualados, que conste en acta, por favor). Ou practicar, pero xa frustra, eh. Aínda así, o martes xoguei aos dardos, pero sen apostar. Algo vou aprendendo. Agora fáltame aprender a tirar... ou a que o dardo dea máis ou menos onde quero que dea... non na caixa de cervexas baleiras que hai ao lado da diana.

Sen esquecer esa ansia de facer o ridículo en público, esta semana apúntome a aerobox. Primeiro mirei a ver que raio era eso, porque por aquelo de que me vén ben o horario ben sei que acabo facendo contorsionismo acuático nivel 5 sen enterarme. Na páxina pon:

AEROBOX (CARDIOBOX): Combínanse as técnicas e fundamentos do Box, Kick Boxing e Artes Marciais (Taekwondo, Kárate) proporcionando ós alumnos un adestramento intenso, simple, variado, eficaz e sobre todo divertido.

A ver. A mín os datos que me dá non me convencen de todo. Co de cardiobox (vaga aclaración) xa me asustei. Pero é que a min o de que veñan todas esas variedades de dar hostias (non ten outro nome, é que é así), encima postas en maiúscula, coma quen que quen o lea sabe de qué van, non me anima. E é intenso, seica. Pero simple. Me río. Tamén me dixeran que o aeróbic era faciliño e divertido e rinme eu dos 27€ que perdín cando desistín de intentar saber cal é a esquerda e cal é a dereita á primeira, que te perdes un paso e vai aló a clase.
En resume, que é eficaz, non sei para que, pero polo que me contan vén sendo saltar abrindo e pechando as pernas mentras dás golpes ao aire (toma arte, marcial). Pero martes e xoves de 15:15 a 16:00... non me poido resistir. Que algo hai que facer. Xa vou a GAP (glúteos, abdomen y piernas... sin comentarios) os luns e mércores e mólame moito, a pesar das maniotas. Comeza a operación bikini, non o podemos negar.

Para completar os bos propósitos de ano novo, veño de facer a preinscrición para un curso de alemán. Doich para os entendidos. Vaime doer soltar os 150€ que costa así de golpe, pero é que xa me estou vendo lendo a Süskind en versión orixinal.

En fin, compañeiros, que mañá xa é venres outra vez. E ao mellor mañá xa non ule o piso á festa do queixo que fixo o Landry ontes. E seguro que algo imos tomar. Unha polo Pedro, con aceituna e todo en plan homenaxe.