Mañás

«Pouco despois do amencer, co clarexar da mañá, abriu os ollos, espertou. Incorporouse na cama, na súa pel relaxada e mol do sono sen acender a luz.
"Hoxe aínda me queres?" preguntoulle, e el sorriu en soños e murmurou un "si" de saliva espesa.
Ela vestiuse cun sorriso compracido mentres el seguía a durmir envolvéndose nas sabas. Suspirou orgullosa do costume que creara e que, para ela, supoñía un agoiro positivo. Se hoxe aínda me quere, será un bo día, dicíase. Sentíase tranquila, segura e protexida ao alonxar unha dúbida que sabía infantil pero que nos seus momentos grises (de choiva interior, dicía ela) a atormentaba ata darlle volta ao corazón.
Acostumaba a pensar de máis, a pensarse pequeniña e en perigo. En perigo dos cambios, da soidade, do rexeitamento e dos erros. Logo paraba a manivela dos miolos e, ás veces, mesmo paraba de andar. Entón dábase un golpe imaxinario na fronte e chamábase parva para os seus adentros, respiraba fondo e pensaba noutra cousa.


Aquela mañá, un día chuvioso e gris, vestiuse na escuridade do mal tempo. Intentou mirarse no espello e sorriulle a un reflexo que non vía.
"Hoxe aínda me queres?", preguntou desde a porta. El remexeuse e rosmou un "si" de sabas pegadas e logo un "que teñas un bo día" cheo de legañas.


Houbo un día no que o amencer foi amarelo. Entrou polas regandixas dunha persiana mal pechada e encolleulle as pupilas, cansas de horas espertas. Unha man exhausta apagou o espertador antes de soar e outra, vencida, rozou a fronte suorosa e dorida de pouco sono e moito cavilar.
Virouse e ollouno. Estaba cuberto de sombras e luces e semellaba cheo de soños. Observou cómo o peito lle subía e baixaba coas profundas respiracións de quen durme, e caeulle unha bágoa do ollo dereito.
Non se ergueu.
"Hoxe aínda me queres?", preguntoulle cun murmurio ao oído, cunha bágoa máis na fazula, cun agarimo no cabelo. El asentiu e murmurou un "si"de bicos, colocando a cabeza sobres os seus peitos e rodeándolle o torso espido co brazo.
Ela acaricioulle o rostro coma a un meniño e apertouno para protexelo, para que durmise de novo, para que lle escoitase latexar o corazón... Se non o oíse, poida que crese que non tiña corazón, poida que lle dese a el esta vez por preguntarlle a ela se hoxe aínda o quería e ela tería que mollarlle o cabelo con bágoas, se cadra mentir, se cadra admitilo. Xa non te quero, resoáballe tras as córneas e na gorxa. Por qué ti non mo preguntas, se eu xa non te quero?.
Apertouno máis forte e respirou o seu alento. A boca aínda lle sabía a el, os dedos aínda o sentían sen tocalo. Secou as bágoas.

El espertou e bicouna con ollos entrepechados, e apertouna cun sorriso e agarimouna con tenrura. Fixeron o amor como se fai cando un está medio durmido ou medio esperto, co calor abafante do edredón no alento e a lentitude do sono nas caricias. Ela pechou os ollos e nunca lle volveu preguntar se a quería.»


N. da A. Teño pouco tempo para contarvos a miña vida, pero gardo un pouquiño para seguir contando historias. Espero que as que quedan, que me saen de dedos nerviosos sobre o papel mesmo no metro, vos sigan a gustar coma a anterior. En fin, aló vai outro mini-relato de corazóns.