Como diría Darwin...

Se queres ter fillos é mellor que os adoptes. Vai contra a evolución da raza que perpetúes os teus xenes

Algo semellante foi o que me dixera o Iago, aludindo tanto á miña torpeza innata (que non é pouca) como á multitude de problemas corporais que acarreo, entre os que se inclúen defectos visuais, óseos, dermatolóxicos e alérxicos.

No seu momento tomei o comentario como unha ofensa pero, segundo vai pasando o tempo e a miña falta de calidade na fabricación se fai patente, doulle cada vez máis a razón ao meu ex-compañeiro de piso.

Quen me coñeza sabe ben que sería capaz de mancarme mesmo nun cuarto acolchado. É máis, se alguén introducira nese cuarto acolchado un mísero quitagrapas, estou segura de que podería acabar coa miña vida, tendo en conta que só o achegarme a material de oficina xa me causa lesións (a isto chámolle a "Teoría do Quitagrapas").

No entanto, estou a descubrir que se paso un certo tempo alonxada dos quitagrapas, calquera elemento do meu entorno se pode convertir nunha arma mortal. O último en facerse con tal honra foi o forno.

Hamburguesas ao forno
1. Nunha sartén, rehogamos cebola* en ariños e pemento amarelo ou verde en tiras. Cando xa case estean, engadimos champiñóns en láminas (que sempre é mellor que os lamine un na casa que compralos xa así, pero iso sabédelo todos).
2. Sazonamos e especiamos ao gusto, engadimos un pouquiño de viño branco e deixamos que o consuma. Pódese botar mostaza que tamén lle dá saborciño (sempre despois de retirada a sartén do lume).
3. Na reixa do forno colocamos as hamburguesas sazonadiñas tamén. Sobre cada unha colocamos algo da mestura da sartén e máis unha rodiña de queixo de cabra. E pementa, se vos gusta. É que a min si que me gusta.
4. Metemos a reixa no forno prequentado e deixamos que as hamburguesas se faigan (uns dez minutiños).

Parece fácil.

Sí, é fácil.

A menos que no paso 4 esquezas que prequentaches o forno e que esa cousa que brilla cunha cor extraña na parte superior é unha resistencia. Quente. Moi quente. De feito, tan quente que, no canto de simplemente queimar, a pel (do pulso, neste caso) queda pegada a ela e fai "ffffrrrrsssss".

Resultado: queimadura do quince en carne viva.
Solución habitual: poñer betadine ou algo deso e unha tirita das grandotas.

Peeeeero

Problema: arredor da queimadura e baixo a tirita comeza a saír unha erupción que pica e que se vai poñendo máis rosita chungo por momentos.
Solución para Belukas: quitar a tirita, botar crema contra erupcións alérxicas, volver botar o gel de betadine, vendar zona afectada sen que o esparadrapo toque a pel.

Pregunta: POR QUE CARALLO SON ALÉRXICA ÁS TIRITAS?????( Antes de que o diga naide, SÍ, tamén ás que pon "hipoalerxénicas"). Non me afectan todas igual, iso é certo, algunhas podo soportalas... pero aínda así... homenomejodas.


Xuro que non sempre fun así. Pero tanto dá, porque remedio non ten.

Iso si... Algún día penso comer un kilo de percebes eu soa, acompañados de pulpo, almejas, vieiras e calamares, aínda que me teña que chutar os antihistamínicos despois.
E non sabedes canto me vai prestar.


I know a girl who should never be alone
She's a danger to herself
And I'm worried about her health
She's got a problem

she's got a problem -- Fountains of Wayne

_____________________________________
*A cebola pódese facer caramelizada tamén, que está moi rica. Só hai que deixala a lume moi lento e tarda unha media horiña ou así, removéndoa abondo. A forma rápida, que, coma para o pil-pil, sempre existe, é poñela co lume forte uns minutos removendo moito moito e, cando abrande pero aínda non teña cor dourada, botámoslle un par de culleradas de azúcar moreno e máis un chorro de viño branco. Déixase que consuma, removendo menos e logo moito cando o viño estea consumido. Un pouquiño de sal e... hala!