O home de vinilo

O home de vinilo é mouro coma a noite.
Un suco finísimo percorre o seu corpo
da cabeza aos pés,
e agocha melodías, ritmos e sons que ninguén coñece.

O home de vinilo vive baixo a cabina do dj,
nun buraco acolchado con teas e coxíns
para non raiar as súas pistas contra as esquinas.

Os sábados á noite,
senta nunha butaca verde,
sorbe whisky con coca-cola por unha palliña
e escoita atento as sesións.

Cando é hip-hop,
dá co pé no chan.
Cando é minimal,
move a cabeza e sorrí,
amosando unha galleta vermella de Television Records.
Cando pincha ela
a súa perfecta combinación de músicas,
fica quedo,
observa
e teme derreterse de paixón e estragar as pistas que o cubren.

Ela é un androide cuberto de terciopelo granate,
con finas agullas nas xemas dos dedos,
que fai malabarismos cos discos
e esculturas cos sons.

El pensa que é fermosa coma o son dun piano,
que a súa música sona coma un cadro de Lempicka,
que o seu sorriso brilla máis có revés dun cd,
que as súas palabras riman todas.

E por iso non lle fala.

Pero hoxe empuxámolo onda ela,
presentámolos,
ao home de vinilo e ao androide de tercipelo,
“el ten música no canto de estómago”,
“ela fai remezclas cos ollos”.

E, cando a súa conversa foi máis densa cá música
cando xa era mañá e abrían as panaderías,
cando cruzamos os brazos e puxemos cara de querer pechar,
o home de vinilo e o androide con agullas nos dedos apertáronse,
e soou a melodía máis bonita que escoitáramos nunca.

Alguén lle subiu os baixos,
alguén subiu o volume,
e remezclámola e bailámola,
mentres eles xiraban, soaban e se bicaban,
ata que caímos rendidos, estrados polo chan,
e xa abriran os quioscos.

i never loved nobody fully
always one foot on the ground
and by protecting my heart truly
i got lost in the sounds
i hear in my mind all these voices
i hear in my mind all these words
i hear in my mind all this music

Fidelity -- Regina Spektor

Pulsa F5

Seica así se actualiza...

Non sei se hai algún F para pedir desculpas pola falta de F5, así que o terei que facer de xeito analóxico.

Para iso, penso que a mellor forma é deixarvos un novo texto... Ese que comecei hai cousa dun mes e tardei semanas en rematar e colgar. Aí volo deixo, coa esperanza de que vos guste.

Aproveito o momento apoético para agradecer as visitas, tanto dos que levades tempo pasando por aquí tomar o café como dos que veñen de descubrirlo. Graciñas, graciñas, graciñas (sigo negándome a poñer grazas, síntoo).


Mesmo se non é preciso xustificar a ausencia, a coxuntura pode aproveitarse para lembrar a entrada no ano, outra vez na cidade olívica e abondo memorable, así como a reunión familiar de reis, na casa, con esa marabillosa irmá miña de barriga crecente por mor dun, seica, Adrián, que, xunto co cuñado-cara-de-teleñeco, conseguiu que á que subscribe lle quedara a cara de pailana que ten na outra foto...
Para os que se rían, direi que teño unha idade cerebral de 22 (a mellor é 20, seica). E xa sei sumar outra vez. Iso si, o Zelda durou menos dun mes. Pero algo debe ter agochado, así que seguirei nintendeando ata acadar a absoluta mestría do videoxogo. Non, non, non deixei de actualizar por xogar. Tamén traballei, e abondo, traduce que traduce, coma agora, aínda á procura dunha nómina a fin de mes, pero moi contenta e chea de proxectos.
Se é que hai cousas que non cambian...

Coma o de inspirarse ao pé do mar. Coma o ben que sentan os cafés e as cañas mirando para el, seña ría ou mar aberto.

Coma a satisfacción de enfiar palabras coma as que vos deixo, unhas veces mellor cosidas ca outras, pero sempre coa ilusión de cando se atopa un lápiz de cores.



Apertas blogueiras.

A silueta perdida

En xaneiro a area é case sempre un lenzo en branco.

O outro día, metín as miñas pegadas nunha bolsa de plástico do Froiz
e fun poñelas ao Morrazo.
A aquela praia, destas praias de ría... non coma na casa.
Na casa, á fronte, só hai mar,
(e o faro que pintou meu pai)
e máis aló, supoñemos, ingleses e irlandeses
(seica).

Coloquei as pegadas na area pragada de puntillismo de choiva.
Desta vez, deixeinas moi separadas, coma se non foran de pasos meus,
senón dalguén máis grande,
un xigante de pés ridiculamente pequenos.

Cando rematei a miña tarefa, vin aquela sombra,
queda na area, alongada, sen un corpo que a acompañase.

Souben ao instante que alí estaba soterrado un esqueleto,
e aínda así, escarvei na area.

Era coma un achádego antropolóxico fascinante,
que intentaba sorrir sen pel nin músculo
(estas cousas sábense, mesmo se faltan pezas).

Paseamos, o esqueleto e eu, pola area da praia,
e eu pregunteime se el estaba a sentir o frío da húmida area.

Faleille das miñas pegadas, de como conseguira algunhas,
como fixera outras,
das que me regalaran
e das que aparecen de cando en cando no chan do cuarto de baño.

El faloume de cando lle arrincaran a pel,
aquela fermosa moza que parecía tan boa
e que ao marchar só deixara cicatrices.

«As cicatrices», díxome, «non as curei ben,»
(movía a cabeza con pesar, se cadra arrepentimento)
«e fóronse facendo autovías,
eu metíalles o dedo para lembrala e iso só as agrandaba,
ata que a pel comezou a arrastrar tras miña,
enchéndose da merda do asfalto,
rasgándose nos chanzos,
deixando anacos nas beirarrúas,
uñas nos desaugues.
E un día, pisárona.
Desprendeuse, sen previo aviso,
soltouse e quedou no chan.
Logo pisárona máis pés.
E non volvín por ela.
Habíame dar boa pereza limpala.
Aínda que me había lembrar quen a rompera».

Pregunteille cando perdera os músculos, os tendóns, os órganos, os ollos...

Abaneou a caveira.
O vento resoou nas cuncas dos ollos coma nunha caracola.

«Mandeille un bíceps por correo.
Aquel que tanto lle gustaba bicar.
Envieille o ventre para o que tanto cociñou.
Deille os ollos nunha caixiña de seda para que se vira como a vía eu.
E o resto... o resto regaleino pola rúa,
queimeino,
guindeillo ás gaivotas».

Os dous miramos ao horizonte, que aquí non é horizonte, senón Aldán,
e eu non lle dixen o errado que estivera,
canto perdera, como se amaña a pel,
todo o que eu aprendera das cicatrices sen furgar nelas co dedo.

«Méteme no meu furado», dixo.
«Algún día...
algún día atoparame ela».

Mentres o cubría quixen preguntarlle se ela era das que escarvan nas sombras sen corpo.
Non o fixen.
E non o creo.

We get so hungry
We eat each other alive
We get so hungry
Only the strong survive
We get so hungry
Cannot get you off my mind
We get so hungry

We sleep
We dream
Discuss the things we’ve seen
We take
We give
This is the way we live

Ben Lee - So Hungry