Mudanza

Múdome.

Non lle quero mal ao meu café das letras, faltaría máis, e por aquí ha quedar, pero viume un aire de cambio, un comezar de novo no cal espero servos máis constante e proactiva, como din algúns.

Unha nova inspiración que espero levar con continuidade.
Só cambia o nome, o espírito e a Beluka son os mesmos de sempre.

Espero as vosas visitas (só hai que clicar!)

gramaticadecorpos.blogspot.com

A morte e o desastre

Ela vomitaba de noite polas esquinas agardando que alguén lle termara do cabelo.

El espertara un día coa certeza absoluta de que morrería novo.

Mentres ela pasaba as noites intentando afogar en copas baratas,
el cruzaba as rúas sen mirar para axudar ao seu destino.

Aquela noite atopouna abrazada a unha maceta enorme das que hai nas beirarrúas.
No canto de volver cruzar, parou onda ela.
Apartoulle o cabelo do rostro, xa impregnado en vómito líquido de alcohol e bebidas gaseosas.

Ela recoñeceu o seu ansiado símbolo do amor verdadeiro
e logo desexou morrer de vergonza.
El pensou que, se cadra, ela morrería nova pero non o sentira.

Marcharon xuntos da man, compartindo as eses dela e os cruces arriscados del,
e chegaron sans e salvos á casa dela.

"Eu vou morrer novo", confesou el.
"Eu xa morrín", respondeu ela.

Fixeron o amor, primeiro como estraños,
despois como namorados,
logo coma nunha película porno.

Fixérono durante anos,
comeron só espaguetis con tomate,
beberon só auga do grifo
e un día naceulles un fillo con forma de mexillón
ao que quixeron coma se tivese forma de flor.

Logo, esqueceron morrer durante décadas.


And all I really want from you is to feel me
As the feeling inside keeps building
And I will find a way to you if it kills me
If it kills me
If it kills me -- Jason Mraz

Mecánica de fluídos (II)

Pola mañá, o seu corpo tiña pezas que non eran súas.
Por riba, estaban mal enroscadas.

Pero estaba afeita.
Todas as mañás, unha cabeza nova.
Todos os días, novos globos oculares de todas as cores posibles.

A de hoxe era a cabeza dunha moza nova, dunha beleza mesurada, da que non fai virar á xente pero non ten queixa. Peinoulle a longa melena laranxa en dous moños ridículos, pintoulle as pálpebras de azul, riu ao manchar os dentes imperfectos de carmín.

Puxo unha perna con pelos e outra depilada, un zapato de tacón e unha alpargata e foi camiñar abaneando o cú pola húmida rúa, baixo un ceo gris e pesado. Na esquina de sempre, onde se acumula o lixo cos pobres e as pozas cos escombros a súa amiga Marilín, redonda coma unha lata de cocacola, cunha peluca de permanente rubia e dúas chapas de pepsi por ollos díxolle que os seus pés medraban do chan.
Os de Marilín.

Si, dixo:
“Eu serei gorda, serei puta, serei moitas cousas, pero nunca medrei polo medio, eu saín do chan, do chan medran os meus pés, dos pés as engranaxes e delas, o meu corpo. Eu serei un cubo do lixo travesti, miña rula, pero nacín da rúa, coma os edificios e as farolas”

Ela cavilou un anaco, reflexionando sobre a afirmación que tan feliz facía a Marilín.
Marilín, quen, coma ela, era un androide metálico pero cría ser parte da terra.
Marilín, quen, coma ela, estaba feita con pezas doutros, con lixo doutros.

“Tes moita razón, Marilín”, díxolle, “es xenuina e orixinal. Non só vés de onde nacen as farolas, vés de onde nace a luz que brota nas farolas! Es coma unha estrela!”

“Estrelas, estrelas…” respondeu Marilín con abondo desgusto, “as estrelas só son luz vella”.

“Pode ser”, respondeu ela sorrindo, “pero o vello, cando chega a antigo, volve ser un preciado tesouro”.




Denn ich liebe dieses Leben
ich liebe den Moment in dem man fällt
ich liebe dieses Leben
und ich liebe diesen Tag
und ich liebe diese Welt
Juli -- Dieses Leben

Falken & Beluka @ Ruralita

Mañá, Sábado 25 a partir das 3 da mañá da hora vella, na sala Ruralita de Vademecum (R/ Iglesias Esponda, 30, Vigo) convidámosvos a unha sesión de jitasos dos 50 aos 90 da man de Falken & Beluka (servidora).
Avisamos da condición de experimento dada a falta de experiencia da que subscribe, pero tamén ha dar para bailar hasta desencaixar.

Agárdovos alí!

:)

Mecánica de fluídos

Pola mañá, o seu corpo tiña pezas que non eran súas.
Por riba, estaban mal enroscadas.

As xuntas non contiveron o café do almorzo
e foi vertendo camiño ao traballo.

Así, como Hansel e Gretel, non me perderei á volta.

Tivo que engrasar as xuntas máis veces do habitual,
sentada frente ao ordenador,
coa graseira baixo a falda.

(...)

This is how it works
You're young until you're not
You love until you don't
You try until you can't
You laugh until you cry
You cry until you laugh
And everyone must breathe
Until their dying breath

No, this is how it works
You peer inside yourself
You take the things you like
And try to love the things you took
And then you take that love you made
And stick it into some
Someone else's heart
Pumping someone else's blood
And walking arm in arm
You hope it don't get harmed
But even if it does
You'll just do it all again
Regina Spektor -- On the radio

Lección urbana nº 1

O día que el lle contou ao oído que os edificios eran dentes
eu comezara a cavar na encía.

Xa contara os molares, as caries, os restos de comida entre as tuberías.
Xa observara, entrepechando os ollos innecesariamente para denotar esforzo,
que contalos era máis sinxelo que se foran estrelas.

Pero que ninguén vaia pensar que non os había que brillaban máis.
Habíaos.
Os máis escuros,
os edificios case derruídos,
eses que nunca se enxaugan con eucalipto.
Os que se dan por perdidos
brillaban con máis historias ca calquera outro.

Anegábanse de gatos escribas e medraban de noite nas sombras,
mentres el, o descubridor do urbanismo dental,
gravaba na pedra a historia dos gatos
que agatuñaban nos tellados a historia dos edificios
que de noite só eran dentes retortos
e de día non eran máis que macetas.

O día que eu comecei a cavar na encía,
el contoulle que os edificios eran dentes
e ela non o creu.

Eu xa contara as moas, xa recollera saliva na miña pa
e dera patadas ás bochas do interior dos beizos.

Non me importou darlle unha a ela.
Se non o cría, ben a merecía.

Para hoxe...

Sentar no sofá cunha mantiña.

Termar dunha taza de té quente coas dúas mans.

Facerse cunha melancólica obra de Auster.



Ollar como chove.



Escoitar.