Falken & Beluka @ Ruralita

Mañá, Sábado 25 a partir das 3 da mañá da hora vella, na sala Ruralita de Vademecum (R/ Iglesias Esponda, 30, Vigo) convidámosvos a unha sesión de jitasos dos 50 aos 90 da man de Falken & Beluka (servidora).
Avisamos da condición de experimento dada a falta de experiencia da que subscribe, pero tamén ha dar para bailar hasta desencaixar.

Agárdovos alí!

:)

Mecánica de fluídos

Pola mañá, o seu corpo tiña pezas que non eran súas.
Por riba, estaban mal enroscadas.

As xuntas non contiveron o café do almorzo
e foi vertendo camiño ao traballo.

Así, como Hansel e Gretel, non me perderei á volta.

Tivo que engrasar as xuntas máis veces do habitual,
sentada frente ao ordenador,
coa graseira baixo a falda.

(...)

This is how it works
You're young until you're not
You love until you don't
You try until you can't
You laugh until you cry
You cry until you laugh
And everyone must breathe
Until their dying breath

No, this is how it works
You peer inside yourself
You take the things you like
And try to love the things you took
And then you take that love you made
And stick it into some
Someone else's heart
Pumping someone else's blood
And walking arm in arm
You hope it don't get harmed
But even if it does
You'll just do it all again
Regina Spektor -- On the radio

Lección urbana nº 1

O día que el lle contou ao oído que os edificios eran dentes
eu comezara a cavar na encía.

Xa contara os molares, as caries, os restos de comida entre as tuberías.
Xa observara, entrepechando os ollos innecesariamente para denotar esforzo,
que contalos era máis sinxelo que se foran estrelas.

Pero que ninguén vaia pensar que non os había que brillaban máis.
Habíaos.
Os máis escuros,
os edificios case derruídos,
eses que nunca se enxaugan con eucalipto.
Os que se dan por perdidos
brillaban con máis historias ca calquera outro.

Anegábanse de gatos escribas e medraban de noite nas sombras,
mentres el, o descubridor do urbanismo dental,
gravaba na pedra a historia dos gatos
que agatuñaban nos tellados a historia dos edificios
que de noite só eran dentes retortos
e de día non eran máis que macetas.

O día que eu comecei a cavar na encía,
el contoulle que os edificios eran dentes
e ela non o creu.

Eu xa contara as moas, xa recollera saliva na miña pa
e dera patadas ás bochas do interior dos beizos.

Non me importou darlle unha a ela.
Se non o cría, ben a merecía.

Para hoxe...

Sentar no sofá cunha mantiña.

Termar dunha taza de té quente coas dúas mans.

Facerse cunha melancólica obra de Auster.



Ollar como chove.



Escoitar.