Azul

TRD Vigo-Santiago
Decembro, 2001
Hoxe lémbroo todo. As parvadas, as risas, as bágoas. As cousas sen importancia que son tan trascendentais. Lembras que unha vez che dixen que cando chove o verde é máis verde? Agora vai frío e todo é azul. Branco, ás veces. Branco cando vai aínda máis frío e xea e azul se pechas os ollos e oles o vento. Saes á rúa e éntrache o azul nos brazos, porque ó nordeste non lle importa a roupa e méteche o azul nos ósos. Eu azuléome no balcón na noite, os pelos van e volven e dan lategazos nas meixelas, coloradas pola friaxe. Agárrome os brazos con forza, se cadra porque ó mellor así o frío non me entra máis adentro. Venta tanto que entrepecho os ollos para poder mirar ó fronte, contra a vontade do vento que me azouta. Dou unha volta de 180º e uns cinco pasos e en cuestión de segundos estou a amarelearme na casa coa calor do lume. E ti estás aí. E sorrís. E eu, no colmo do amarelamento, derrétome onda ti no sofá, na luz da lúa, das lámpadas, do lume e do televisor.
Agárrasme e posme colorados os ósos. (O nordés sae dese refuxio, enfadado).
Ás veces penso que estás feito de la ou de plumón coma os edredóns. Os teus brazos deixan a redondez da carne e esténdenseme por riba para darme caloriña. Fúndense na miña pel, que se fai saba. Almofádansenos as cabezas, colchónansenos os corpos... e cando se desamarelea a cheminea imos esvarando, arrastrando os membros polo chan, para deixar que a cama faga o seu traballo. Pero non te penso soltar. Vou ser eu quen despregue a epiderme feita colcha envolvente de trasnos durmideiros coma ti. E mentres te gardo dentro de min coma a un meniño e respiro o teu pelo, pecho os ollos e sorrío... toda feliz e toda contenta, coma unha pícara pequena cun vestido novo. E pouco a pouco quedo durmida e a manta de min desaparece de ti, pero ti e eu quedamos, estufándonos, sorrindo e soñando. Ti e máis eu quedaremos aquí, aínda que ninguén nos lembre. Deixaremos pegadas o un no outro e os dous no mundo.