Divina (Comedia) de la muerte

Pasei bastante tempo sen ver na tele máis que CSI e, dende que o descubrín, House. En serio, pouco máis. Ultimamente, no entanto, teño sentado diante de tan desagradecido aparato algunha vez máis, deixándoo funcionar como simple música de fondo.
A pesar de que a televisión española deixa moito (pero moito) que desexar, hai cousas visibles. Malo que se faigan intragables coas interminables sesións de anuncios que, coa chegada da primavera, se poderían resumir nun anuncio de anticelulíticos de 15 minutos de duración.
Se unha quere reducir as acumulacións e reafirmar a pel (que está súper de moda) a verdade é que se ten que desvivir para decidir cal escoller… Paréceme un auténtico pesadelo. Éche o bon que ten ser estudante, que mercas o máis barato e esperas que, combinado con exercicio e boa alimentación, funcione. Este ano estou por tirarme fotos do cú antes e despois e comparalas a ver se funcionan de verdade ou se está todo na miña mente. O caso é estar divina.

Pero… que carallo fago eu falando da tele no día do libro?

A verdade é que non o sei… Será porque teño a cabeza a mil e hai tempo que non leo. Éme máis fácil apagar a tele que pechar un libro e, como teño moito que facer, intento perder o mínimo tempo posible. Difícil, pero sigo intentándoo.

Pode ser tamén porque xa falan o resto abondo, algúns con (ao meu xuízo) unha grande idea, outros lembrando simplemente a morte de Cervantes e o curioso que é que cadrara coa de Shakespeare. Oín tamén a alguén dicir na tele que aínda que Shakespeare morrera o mesmo día a nós non nos tiña que importar, que o que importaba era Cervantes. Tan panchos.

A mín, persoalmente, tanto me dá o nacional que o británico. Se é o día do libro, que sexa o día do libro. Que o merece. É un vicio caro pero bon. É unha alegría velos a todos xuntiños nas estanterías, aínda que sempre me veña á cabeza como carallo farei cando me mude.

Feliz día do libro, aínda que quede pouco. Feliz primavera, que aínda lle queda.

Sen máis novidade, con moito traballo pero menos estrés, despídese esta humilde aspirante a escritora (Se cadra algún día fago caixa con esto do Sant Jordi). Seguiremos soñando... digo, informando.
____________________
Hoxe teño o iTunes apagado, pero o sol sóname a reagge ;)

I'm Yours -- Jason Mraz

Ein?, au-au, uff e yiiiii

Levo tempo sen dar sinais de vida e, aínda que se me poño podo escribir ata mañá, non quero atosigar. E fai un día bo de máis para quedar diante do ordenador sen fins académicos (iso toca despois).

Vaiamos punto por punto.

ein.- m. s. Son que expresa dúbida, falta de comprensión ou de audición ante o pronunciado por outro interlocutor.

O catarro que me atacou a finde que viñeron Iria e David optou por trasladarse ao meu oído esquerdo o luns. Léase: non oía chispa. Iso dificulta bastante dar unha clase, por certo. E dada a manía que teñen (e tiñamos!) os estudantes de crer que cando a profesora pregunta que qué dixeron significa que meteron a pata nalgo, as miñas alumnas non daban entendido que de verdade non oía.

Peeero… todo pasa e, aínda que non se me destaponou de todo, podo afirmar que estou curada.

au-au.- m. s. Expresión de dor. Pode substituír a unha petición de amputación dun membro.

O mércores comecei no ximnasio. Resultou ser, polo que me comentaron, un día no que a tía se pasou bastante. Eu non o tería notado porque unha soa serie de abdominais, dado o meu estado de inombilidade de ultimamente, xa soaba a tortura, pero quero que conste que o aguantei bastante ben.

Seica era GAP. Eu xa tiña feito GAP. Pero aquel GAP ao lado deste queda en G ou GA como moito. Dar, din feito. Iso si, o xoves foi unha horrible tortura agujetil… preparación da verdadeira tortura do venres. Creo que non tuvera tanta maniota na vida. Sufrín o innombrable subindo escaleiras e andando. Pero, como se adoita dicir, as maniotas quítanse con maniotas. Así que volta ao ximnasio facer body-combat (je, je) para devolver a vida ao meu corpiño desfeito.

uff.- m. s. Proclamación de cansanzo extremo e dificultade de movementos / Indica estado de atrapamento nun sofá ou outra superficie blanda.

Pois eso foi o Sábado.
O viernes, despois do gym, dunha ducha rápida e de cear con Reich, viñeron os alemanciños, Ali e Marie ao meu piso para tomar algo antes de saír. Era un día importante porque Marie, a nosa sueca favorita, marchaba, primeiro a Andalucía (onde está ahora) pero despois a Suecia, de forma permanente.
Ali non saiu, pero o resto dímolo absolutamente todo, e iso que, coa cousa da semana santa, había pouco ambientillo.
A mín déronme as 7 e algo (hora á que tamén me erguera… iso bon non pode ser) e preferín irme, tras conseguir desfacerme do abrazo do oso de Marie, que xa dera en chorar. Como non apetecía chorar, mellor ir á casa cando un xa non pode máis.

A resaca sabadil, polo tanto, foi sonada, pero entretida, se vos son sinceira. Revivín a iso das 8 da tarde, tras xacer no sofá en estado de semiconsciencia vendo o que botaran na tele (nin o sei nin me importa). Pero, ai meu amigo!, que arredor das 9 me apeteceron tortitas… E como un non se pode negar aos antollos da resaca, alí acabamos o Iago i eu comendo tortitas con sirope de arce ás 11 da noite un sábado. Memorable. Agora xa sei facer tortitas.

yiiiii.- m. s. Expresión de xúbilo

Porque é semana santa e son vacacións. Xa estamos a mércores así que eu poño rumbo á casa mañá cediño (mellor que hoxe tardiño, é) que xa teño ganas!
Aproveito os días libres (e sen descontar das vacacións… eu non fun, pero tampouco me vou queixar) para poñer a casa e os traballos varios, tan desorganizados, ao xeito.
No que á casa se refire, tócame limpar o baño, porque ontes o Iago xa deixou a cociña coma unha patena. Se cadra as formigas xa non volven e non é necesario “matar á raíña, coma nas pelis de vampiros” (Iago dixit).

Mañana más, que dicía o outro.

No mesmo bat-canal… pero non á mesma bat-hora. Pena.

Good for the lads

E a ver por que non o vou ser. Si, ademais, de título podo poñer o que me dea a gana. Así son eu. Más chula que un ocho.

Para redondear ese momento de cómo-me-molo e que quede realista no mundo belukiano agora entraría a tos en estéreo e o sorbemento moquil. Tal é o meu estado mentres escribo.
O caso é que algo mellorei, pero teño un pequeno atascamento das trompas de eustaquio e, debido á medicación, todo neste mundo me sabe a paracetamol nos seus diferentes formatos.
Como o simple feito de poñerse enferma cando acaba a época monzónica que asulagou Vigo e gran parte da península non fastidia abondo, esta finde tiña visita. Viñeron Iria e David (irmá+cuñao, para os desinformados) e eu tiña planeadas múltiples actividades de ocio (algunhas polo menos), pero a cousa con fiebre complicase. Aínda así penso que fixemos cousas e estivo ben, pero sei que poderiamos terlle dado á cacha algo por aí de non ser por esta enfermidade miña. Outra vez será. Pasámolo ben, verdá? Pois boa viaxe, biquiños e avisade ao chegar á capital do reino :D


Foi unha semana de estrañas sensacións. Destas sensacións chungas, como que sintes que non estás ben e que te cabreas faga sol, chova ou vente; que estás coma quen que tes ganas de berrarlles a todos os que saen na tele e que necesitas animarte por todos os medios.
Eu pensei que un bo método para me animar era ir de compras.

Craso error.

Sempre se dixo que a moda era para as sílfides de metro-ochenta e tal, e eu nunca pensei que fora tan verdá fóra das pasarelas. Pero agora a industria textil anda tocando o carallo.
Agora a roupa só aumenta de largo (longo) ao aumentar de talla, parece. Tamén parece que a todo mundo lle teñen que quedar ben os pantalóns piratas e as chaquetitas toreras*. Pois a min non me quedan ben e non penso ir cos cadrís ao aire, como diría miña abuela. E non polos cadrís, precisamente, senón porque mentres non baixe as dimensións do músculo barriguil pode parecer que a torera a uso porque nada máis me abrocha do peito pa' abaixo. Tampouco é que me gusten moito, pero home...

Máis aló das toreras, na absurda escala das prendas incomprensibles, están as mangas. Pretenden que creamos que son chaquetas e costar costan o mesmo, pero realmente son mangas, unidas pola espalda, pero sen o resto da chaqueta. Que coñezo a quen lle quedan ben, que si, pero por dios, que non deixen de fabricar chaquetas de manga larga. Non quero ter que escoller se tapar o corpo ou do codo para abaixo. Ou vou ter que comprar 2 e poñelas á vez.

O sábado conseguín comprar algunha camiseta, polo menos. Xa me sinto algo mellor. Fáltanme un par de elementos de fondo de armario (agora que por fin cobrei. saltos e cabriolas) pero todo se andará.

Ai, teño unha uña rota. Está así como en laminiñas, que non mola nada. Síntome super-basura. Snif. Jo.


Anyway...



Por certo, baixeime (ilegaaaaaal) un directo do señor Mraz e 'tou que non mexo por ir ao concerto en maio. Síntoo pola xente que me teña que aguantar escoitando case todo o día o mesmo e poñendo algunha foto del no messenger, pero évos o que hai. 'Tou emocionada por ir ver ao Álex a London e a fase de preparación psicolóxica e vestimental pre-londres-con-concerto vaime durar largo. Sintiéndolo.

Emociónintrigadolordebarriga.

Toca currar un pouco e recuperación total que mañá e luns.

Puaj.

Arf.

En fin.

Bicos.


...I gotta get you down those tiny fragments of perfection they please me in a time unchanged when its not the same beginning or along awaited end... if I knew all the words I would write myself out of here if I was all the colors I would paint you pretty in gold in a picture so I'm told little sister so now I'm sold little sister why don't you tell me about the sunsets in sweden and the laws of eden and how you were the rock of gibraltar and how they called you foxy well that's another whole box of pandora's, that's another whole box of them ties slide your foot off the gas before we crash right back into the median it separates our house from the middle of the street...

0% Interest -- Jason Mraz
________________________________________
*Se as toreras se extinguiron a mediados dos 90, despois de Mecano e da época da Madonna-pre-pinzas-de-depilar-cexas, por algo sería**. He dicho.
** Coma o pelo cardado, as mallas con goma para agarrar debaixo do pé ou os vídeos chungos eses de Aerosmith con Alicia Silverstone.***
*** Olvidade o dos vídeos, que agora tamén os hai peores que o de Amazing, a pesar do momento realidad virtual e todo. En serio.