Navidá, navidá, dulce navidá

Quen dixo que se acabara a maxia do Nadal? Seguramente foron os que quedaron cegos en outubro despois de ver os escaparates de Pórtico, ou os pais dos nenos que están a ter ataques epilépticos por ollar demasiado tempo a fachada do Corte Inglés. Pero o Nadal está aquí! Xa vai aló, coma quen di, pero nós mantemos a decoración ata que marchen os Reis, para brillarmos máis tempo ca o resto de Europa.
E este ano en Vigo brillamos coma naide. A señor alcaldesa puxo luceciñas (brancas todas, que os bombillóns seica están pasados de moda) polas farolas da cidade para que sexamos unha das cidades máis engalanadas de España. Ele. O que non vin eu tan comentado foi a repentina (para min polo menos) aparición das palmeiras. Que en todas as cidades hai palmeiras? Seguro. Aínda non sei por que, pero hainas. Pero as da Travesía de Vigo son palmeiras de plástico xigantescas, incrustadas en encofrados de cemento que terman delas, tan altas e maxestuosas. Eu quedei de pedra, se non chego a ir no autobús caio de cú.
Espero sinceramente que sexan algo temporal, de máis longa duración que as flores da Gran Vía, iso seguro, pero que non queden aí, intentando convertir Vigo nun paraíso tropical ou nunha versión de Santa Monica Boulevard.
Agora viñéronme á cabeza os anxos da Praza de España (e outros recunchos da cidade, creo recordar). Puxéranos un par de nadais seguidos... Unhas estrañas construcións de papel albal cuns cabezolos esféricos inimaxinables que seica custaran un bo pico cada un. E aínda había ben deles, eh. E é que aparte de feos (coma o demo) tiráballes a cabeza o vento e a xente destrozábaos... Coma todo.

En fin, que estamos en festas e nótase, aínda que a sensación se difumine cada ano e se perda parte do espíritu. Unha cambia de póla máis ca antes e pasa menos días coa familia, pero así dáse visto a todo o mundo ou case todo e pódense dar chuchiños de bo nadal e felicitacións de ano novo en persoa. O dos regalos deixareino para cando os poida mercar... ai, que desastre.

Boas festas e un feliz ano novo!!

Os animais da foto somos eu e Kira, a nova inquilina do fogar dos González-Panizo. Xa vos contarei como o levan os zapatos, escobas e, basicamente, todo o que roe (eu incluída).

A horrible ironía da vida

Por que non pode a vida comportarse con normalidade? Non sei vós, pero a mín empeza a fartarme que me bote todas as oportunidades boas ao mesmo tempo e no momento equivocado.

Onde estaba cando eu precisaba ter traballo? De vacacións, seguro. Logo de súpeto decide que xa abonda, xa non me poño máis morena, voulle dar á miña xente algo bo polo nadal (as miñas vacacións, monapanda) e que se estresen con supertraducións, traballos de doutoramento, redaccións de manuais e, por que non, esta amigdalitis que non me dou quitado?
Non é quen de escoller o momento axeitado e equilibrar as súas ofertas. Xa cheguei a un punto no que estou a agardar a que o home da miña vida apareza na miña porta calquera destes días. Chamará ao timbre e eu abrirei a porta co peor pixama da historia posto, xunto cunha camiseta grande de máis, gastada e desastrosa, co kleenex na man, por suposto, e o nariz ao máis puro estilo rudolph. El sorrirá, todo riquiño, e, por suposto, eu direille "síntoo, estou moi ocupada".

É coma cando estás deprimida por algo, como, por exemplo, que levas séculos sen ligar. De súpeto, todos os que te rodean están metidos en relacións estupendas con tíos os que desexarías ter visto ti antes (ou atacado, xa que estamos). Estes amigos pídenche consellos, que das, ti animas a outros a que lle entren a aquela que lles mola, e consegues que os seus mundos xiren e todos sexan felices e teñan unha vida sexual saudable. Coma se non me sentira eu soíña xa mal abondo, si, por favor, vide pasarme polos fuciños a vosa felicidade orgásmica. Así rematas rodeada de parexas, collidiñas da man, mentres te aferras á túa cervexa na disco, pasando dos tíos porque, de todos xeitos, non cres que se vaian achegar. A ti non. Non mentres esteas rodeada de outros homes que resulta que son só amigos, non se as rapazas que están contigo son tan fermosas e simpáticas que desexarías odialas pero non podes.

Pero a vida é inxusta e iso sábeo todo o mundo. Fai que pilles un catarro cando tes unha semana libre e fóra vai sol, faiche chegar o traballo da túa vida cando vas retrasada con outras encomendas, fai que non teñas tempo a mercar os regalos de nadal xusto o ano no que pospuxeche a compra...

Esperemos que aprenda dos seus erros, e pronto, porque se non vénme enriba un ano moi difícil.

Bo Nadal!

Os nenos veñen a por nós

Cando estaba na escola, miña nai adoitaba dicir que había menos nenos ca antes. Dixera que só un par de anos antes de que eu chegara a 7º de EXB ela daba a clases de máis de 40 alumnos. Conta 40 alumnos 5 aulas por curso, sonche unha chea de pícaros de 12 anos. Nós eramos sobre 20 alumnos por clase, tres clases, así que eu din en pensar que a aquel ritmo non quedarían nenos para encher as escolas en moi pouco tempo.
Mesmo fixo que me preocupara pola despoblación do planeta, que pensara en patios tristes e baleiros, coas randeeiras a se mover baleiras na néboa, ningún alumno nas súas clases... Pero, claro está, daquela esquecera comentar que as xerazóns anteriores á miña eran fruto dun baby-boom.

Esa frase tamén daba medo abondo. Como ocorre exactamente un baby-boom? Sona coma se tódalas mulleres do país tiveran unha sociedade secreta á que non fun convidada (aínda?). Se cadra reúnense en santuarios de estilo masónico e celebran unhas enormes ceas arredor de mesas de madeira xigantescas, coas súas capas moradas con incrustacións douradas, brindando á saúde dos medicamentos contra a síndrome premenstrual e a epidural, rindo dos estereotipos do "sexo débil" e tratando de averiguar como sacarlles utilidade aos homes, chegando así ao acordo de que deben concebir ao instante, todas ao mesmo tempo (seguen risas a esgalla, estilo gánster cun bo plan). Ou se cadra só é unha paranoia estilo ai-meu-deus-vai-acabar-o-mundo-teño-que-usar-o-meu-útero-xa.
É que me custa crer que pase sen máis. Está a pasar, por se non vos destes conta. As rúas están ateigadas de nenos e carriños de bebé, o ruído nos centros comerciais duplicouse (ou mesmo triplicouse!) e non paran de medrar barrigas por todas partes. Eu, de feito, estou rodeada de mulleres embarazadas; vivo co temor de que sexa contaxioso...

Non me malentendades... Os nenos son riquiños. En pequenas doses. Eu estaría encantada de ter un sobriño ou sobriña calquera día destes. Pero por aí hai MOITOS cativos. E viñeron para quedar. Non só iso, senón que son máis listos, máis fortes e máis crueis do que eramos nós á súa idade. A calquera idade, se nos poñemos. Teñen un plan, e os adultos somos o obxectivo.
Agora haivos nenos de 4 anos que agreden aos mestres, nenos que acosan ás súas nais sen piedade para conseguir unha PlayStation ou unha chocolatina, nenas de 10 anos que visten coma Lindsay Lohans estilo zorrón, e situacións moito peores.

Nós, os adultos, témonos que andar con ollo ou acabaremos hacinados nalgún búnker baixo terra, tremendo en grupo baixo mantas sucias e raídas, temerosos de que os nenos nos atopen e veñan por nós, con medo a comezar unha nova sociedade que remate por se volver contra nós. Pero mentres temos coidado con este baby-boom ou o seguinte, os condenados reloxios biolóxicos seguen a funcionar e de seguro cederemos a eles. Despois de todo, os nenos son riquiños, non si?

Cambio de tercio

Intentei facer deste blog un recunchiño para colgar relatos, pero os relatos que me gustan agotáronse (hainos noutros blogs, como en www.talieiro.blogspot.com), e a verdade é que non teño moito tempo para lle adicar á literatura agora mesmo... E cando o teño prefiro irlle dando a proxectos máis custosos e longos, deses que semellan non saír adiante nunca, por h ou por b.
Xa que logo, cambio de tercio e conto a miña vida, distorsionada e elevada a n como me gusta a mín contala, nos anacos que teña para teclear por amor ao arte.
Un biquiño a todos.